این استانداردها، مقادیر مجاز گاز خروجی از وسایل و ماشین آلات موتوری مورد استفاده در اتحادیه اروپا را مطرح می کند. در خلال سال های 1990 تا 2009، مقدار انتشار گازهای گلخانه ای از وسایل نقلیه درون جاده ای، به میزان 27% افزایش یافت، در حالیکه این شاخص در مورد دیگر منابع آلاینده هوا از سال 1990 به میزان چشمگیری کاهش یافته بود. برای حل این معضل، دو راهکار پیش رو وجود دارد: 1- کاهش وسایل آلاینده، 2- کاهش گازهای منتشر شده از این وسایل.

در سال های اولیه هزاره سوم میلادی، کشور استرالیا به تدوین قانونی در زمینه گازهای منتشر شده از وسایل موتوری جدید پرداخت. استاندارد Euro II در اول ژانویه سال 2006 به کارخانجات تولیدی ابلاغ شد. 

مراحل عبارتند از استانداردهای سوخت یورو 1، یورو 2، یورو 3، یورو 4 و یورو 5 برای خودروهای سبک. برای خودروهای سنگین به جای عدد از شماره‌های رومی استفاده می‌شود (یورو I، یورو II و غیره).

این استانداردها با اهداف زیر نام گذاری شده اند:

یورو 1 (1993) برای خودروهای سواری و تراکتورهای سبک

یورو 2 (1996) برای موتور سیکلت و ماشین آلات سبک کشاورزی

یورو 3 (2000) برای موتور سیکلت

یورو 4 (2005) برای همه وسایل نقلیه و ماشین آلات کشاورزی

یورو 5 (2008-2009) برای سواری‌های سبک و وسایل تجاری

یورو 6 (2014) برای سواری‌های سبک و وسایل تجاری

استانداردهای یورو برای وسایل سنگین، کامیون ها و اتوبوس ها با سوخت دیزل