مدار روغن کاری موتورهای دیزل

مدار روغن‌کاری موتور با توجه به قطعاتی که نیازمند روغن‌کاری هستند در چند مسیر منشعب می‌شود که عبارت اند از:

1- انتقال روغن به کانال اصلی

روغن موجود در کارتر توسط پمپ روغن (اویل پمپ) از مسیر صافی مقدماتی در کف کارتر کشیده شده و به صافی اصلی روغن منتقل می‌شود و از محیط صافی وارد و از مرکز آن خارج می‌شود و سپس به مدار اصلی روغن که در کنار بلوکه سیلندر به صورت کانال سراسری می‌باشد منتقل می‌گردد.

2- انتقال روغن به یاتاقان‌ها

روغن از کانال اصلی به محورهای ثابت میل لنگ و از آنجا از طریق کانال هایی به محورهای متحرک (لنگ) میل لنگ منتقل می‌شود. روغن پس از روغن کاری محور لنگ و محور ثابت از کناره های آنها به کارتر می ریزد.

3- انتقال روغن به بوش گژن پین (انگشتی)

بوش گژن پین ممکن است با روغن تحت فشار روغن‌کاری شود. در این شرایط روغن از مجرای وسط شاتون به گژن پین رسیده و بوش را روغن کاری می کند.

در نوع دیگر، گژن پین با روش پاششی روغن کاری می‌شود. در این حالت شاتون کانال روغن‌کاری سراسری نداشته و در سر شاتون سوراخ مخروطی قرار دارد که روغن پاشیده شده از طریق آن به گژن پین می رسد. در کنار شاتون مجرای روغن پاشی تعبیه می‌شود که همزمان با خارج شدن روغن از کنار یاتاقان‌ها، روغن را به سمت پر فشار سیلندر که تماس پیستون با آن بیشتر است می‌پاشد.

4- انتقال روغن به سیستم سوپاپ

روغن از طریق لوله ای از کانال اصلی به میل اسبک رسیده و داخل مجرای میل اسبک می شود، سپس توسط سوراخ های زیر هر اسبک به اسبک و سوپاپ و میل تایپت هدایت می شود. روغن کاری تایپیت ها از روغن برگشتی (بدون فشار) از روغن کاری اسبک و میل اسبک انجام می شود.

5- انتقال روغن به چرخ‌های زمانبندی

چرخ دنده های زمان بندی از طریق ریزش روغن از لوله ای، که از مدار اصلی تغذیه می شود روغن‌کاری می شوند. در بعضی از موتورها در اثر پاشش روغن توسط چرخ دنده سر میل لنگ روغنکاری می شوند.